ว่า...เหงา...ทั้งๆ ที่มีคนรายล้อมมันเป็นยังไง

ทุกๆ วันเราได้กินอาหารดีดี มีเพื่อนร่วมงานที่รักและเอ็นดูเรา มันอบอุ่นดีจัง

แต่ทุกๆ วัน ทุกๆ คน มีคนให้ห่วงใยให้พะวงหาว่ากินข้าวหรือยังกลับจากโรงเรียนหรือยัง

เวลาใกล้เลิกงานทุกคนจะรีบจัดแจงทำอาหารจัดเป็นชุดให้สามีและลูกให้กูด้วยทุกวัน

ทุกๆ วัน จะเป็นเช่นนี้เลิกงานทุกคนจะรีบเก็บของให้เรียบร้อยแล้วกลับไปหาคนที่เป็นความรักและความหวังแบบนี้

ทุกคนกลับไปที่พักสังกะสีส่วนกูก็เดินข้ามฝั่งมาอพาร์ทเม้นที่ดูดีน่าอยู่แต่ทำไมกูถึงรู้สึกว่าเค้ามีความสุขกว่ากู

ทุกๆ วัน กูต้องหาอะไรทำไม่ให้ว่างพอกูว่างกูก็จะรู้ความหมายของคำว่า...เหงา...จับใจ

กูคิดถึงพวกมึงจังเลยว่ะ...ถึงบางครั้งกูจะชอบอยู่คนเดียวที่หอแต่กูก็รู้เสมอว่าถ้ากูออกไปจะเจอพวกมึงอยู่บ้านโคมแต่ตอนนี้ไม่มีอีกแล้ว

กูเพ้อเจ้อว่ะ...กูมันอ่อนแอไม่เข้าเรื่องว่ะ...กูร้องไห้ว่ะ

ลองมาอยู่ ตปท. แล้วจะรู้ว่า ความเหงาจริงๆมันเป็นยังไง

เออว่ะ...ฟุคคงเฟงามากว่ากูเป็นหลายเท่า...

เพ้อเจ้อ

ถูก....จัดไปปา

@นุก @ฟุก เข้าใจว่ะ

เพ้อเจ้อ

น่าเบื่อว่ะ

น่าเบื่อว่ะx2

เข้าใจแล้วนะว่าทำไมกูถึงเงียบหายไปหายไปเวลามีปัญหา

ไม่นิ ทำไมหรา

เรื่องของมึง

กูเสียใจว่ะ

เพื่อนมันก็ดิบอย่างนี้แหละ ไม่ต้องคิดจริงหรอนุก