เย็นวันที่ 31 ม.ค.51 ลูกค้าหมดตอนสองทุ่มพวกกู(พนักงานในร้านหญิงล้วน 5 คน)กินเลี้ยงกันอาหารเต็มโต๊ะกินกันไม่หมด

มีสปาย 10 ขวด ลีโอ 1 ลัง ไฮเนเก้น 10 ขวด จะแดกไงหมดว่ะ แต่หมดกูงงเลย อยู่ห้าคนคนกินได้จริงๆ แค่สองคน มีแม่ครัวและอีกคนดันคือกู กูกินได้ไง!

พอเที่ยงคืนครึ่งแม่ครัวคนที่หนึ่งพาลูกกลับไปนอนอีกสักพักแม่ครัวอีกคนก็ลูกสาวโทรตามส่วนกูจำใจต้องกลับด้วยความเกรงใจ วงแตก แยกย้ายกันกลับบ้าน

กูแบกสังขาลและสำภาระเดินข้ามสะพานลอย เข้าไปซื้อน้ำในเซเว่น เดินกลับหอ อาบน้ำ หลังจากนั้นกูก็จำอะไรไม่ได้ ตื่นอีกทีที่ปลายเตียง

ร้อนในแดกเลยกู

ไปดูหนัง ไปเดินเล่น ไปซื้อของ ที่แฟชั่น ให้เวลามันหมดไปในวันหยุดที่ต้องอยู่คนเดียว

เหงาว่ะ

ถ้าแม่กูไม่โทรหาบ่อยๆ กูก็คงไม่รู้จะได้คุยกับใครในหนึ่งวัน เน็ตก็เพิ่งเล่นได้เสียไปสองวัน

ชีวิตคนเมือง เพื่อนเท่านั้นที่ช่วยคลายเหงา

เล่าเป็นนิยายเชียว

นุ๊กเค้านักเขียนดิ๊ ไม่รู้เหรอ

เดี๋ยวกูจะเขียนเรื่องพวกมึง สักวันพวกมึงจะมาอยู่ในงานเขียนกรู อิอิอิอิ