may iba na lumalapit sa kaibigan, may iba nanagpopost sa kung anong site, may iba na dinadaan sa inom, at kung ano pa...

mahirap kasing humanap ng rason na ngumiti lalo na kung problema mo ang humahabol sau... Tinanong ako minsan, "para kanino ka bumabangon?" para kanino nga ba? Di ko masabi na para sa sarili ko.

sa pera? siguro... Pano ka ba namang ngingiti kung paggising mo... mag-isa ka... walang mangangamusta... wala mga kapatid mo kasi may trabaho... wala nanay mo kasi nagpakasal sa lalaking di mo matanggap

at napilitang lumipat ng tinitirhan kasi sobra na talaga at baka kami rin lang ang mapahamak... wala ang tatay mo at nasa Pilipinas, umaasa sa lola mong malapit nang mamatay at sa perang pinapadala mo

minsan "nawawala" pa... dalawa trabaho mo... 10 oras kung magtrabaho araw-araw para makatulong sa "pamilya", walang tigil walang pagod... di pedeng magreklamo kasi maraming bayarin...

maraming umaasa... Sabi ng nanay ko,"Tiis lang anak, para naman sa atin itong apat." Tama, sa atin nga... pero nakakilala lang ng isang lalaki, biglang nawala lahat at tumira na sa bahay ng kinakasama..

umasa akong mararanasan ko na ang magkaroon ng tinatawag nilang pamilya, wala, joke time lang pala. pakiramdam ko, dinurog ang puso ko non, ang sakit, pero di pedeng umiyak kasi kinabukasan may trabaho at dapat

may ngiti sa labi mo... "Don't let the pain show!" sabi ng commercial. Kelangan mong maging matatag kasi wala naman akong aasahan kundi sarili ko lang. Wala akong mga kaibigan na malalapitan at iiyakan.

Anong meron ako? trabaho at mga damit ko lang...

Tuwing gumigising ako, humahanap ako ng rason para bumangon, sabi ng isip ko, "kelangang mabuhay", pero bakit? kung kinuha na lahat sakin, pamilya mo, pangarap mo, buhay mo...wala na...

gustong-gusto kong bumalik sa panahon na ang mga problema ko ay pag-ibig, exams, papers at hang-over.

kaso di na rin pede un dahil may iba nang umaasa sa pera mong kinikita...

Sabi nila di naman daw ibibigay sayo kung hindi mo kaya pero PUTANG INA naman kahit konting tulong o awa man lang kasi ang hirap na...

kung may nasagasaan man ako dahil dito... pasensya na kelangan lang...